Λιγο πριν μείνω από μπαταρία, και λίγο πριν ξεμεθυσω, θέλω κάτι να σας πω μωρά.
Μέρες που είναι, πολλοί μιλούν για κατάθλιψη των γιορτών. Κάποτε το ένιωθα κι εγώ έντονα. Ρε τα είχα Όλα, όλα λέμε, μα μέσα μου ένιωθα κενό... τα λαμπάκια των χριστουγεννιάτικων δέντρων μου φαίνονταν σαν τρεμαμενες, ετοιμοθανατες ελπίδες, το αυριο μου φαινόταν βουνό, η γιορτή σαν ευκαιρία να κλειστώ μες στο δωμάτιο μου και να κλαίω ως το ξημέρωμα, και να τρέχουν να χτυπάνε τις πόρτες οι μακαρίτες και ο Μάρτυρας, λες και κάτι έτρεξε στα γυφτικα
...
Ώσπου ήρθε μια μέρα που έχασα ό,τι αγαπούσα. Τα οικονομικά μου κατακρημνιστηκαν, οι δικοί μου άνθρωποι πέθαναν, αυτοί που νόμιζα για δικούς μου με πρόδωσαν, κι απόμεινα μοναχή μου να κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη και...
Και γέλασα, κι έκανα τον Σταυρό μου, και πήγα να γλεντησω με ξένους και δικούς, γενικά. Τα Χριστούγεννα απέκτησαν σημασία μόνο όταν μπορώ να τα περνώ στην Εκκλησία, να τα λειτουργηθω, να τα χαρώ, κι ύστερα ν πάω να μοιραστώ τη χαρά μου με όποιον βρω μπροστά μου. Για μένα είναι όλοι ίδιοι. Όλοι ισοι. Όταν όλους μας περιμένει η κοινή μοίρα, δεν μπορεί να είναι αλλιώς....
Παίδες... δεν θα ξαναγίνουμε νέοι. Δεν θα αποφύγουμε τη φυσική φθορά. Δεν είναι υποχρεωτικό να μας γίνει τίποτα... είναι όμως υποχρέωση μας να ΚΑΝΟΥΜΕ Ο,τι καλύτερο μπορούμε. Κάθε μέρα. Όχι μόνο τα Χριστούγεννα... Κάθε μέρα. Για πάντα.....
Λοβ γιου ολ
❤❤❤❤❤❤❤❤
Μέρες που είναι, πολλοί μιλούν για κατάθλιψη των γιορτών. Κάποτε το ένιωθα κι εγώ έντονα. Ρε τα είχα Όλα, όλα λέμε, μα μέσα μου ένιωθα κενό... τα λαμπάκια των χριστουγεννιάτικων δέντρων μου φαίνονταν σαν τρεμαμενες, ετοιμοθανατες ελπίδες, το αυριο μου φαινόταν βουνό, η γιορτή σαν ευκαιρία να κλειστώ μες στο δωμάτιο μου και να κλαίω ως το ξημέρωμα, και να τρέχουν να χτυπάνε τις πόρτες οι μακαρίτες και ο Μάρτυρας, λες και κάτι έτρεξε στα γυφτικα
...
Ώσπου ήρθε μια μέρα που έχασα ό,τι αγαπούσα. Τα οικονομικά μου κατακρημνιστηκαν, οι δικοί μου άνθρωποι πέθαναν, αυτοί που νόμιζα για δικούς μου με πρόδωσαν, κι απόμεινα μοναχή μου να κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη και...
Και γέλασα, κι έκανα τον Σταυρό μου, και πήγα να γλεντησω με ξένους και δικούς, γενικά. Τα Χριστούγεννα απέκτησαν σημασία μόνο όταν μπορώ να τα περνώ στην Εκκλησία, να τα λειτουργηθω, να τα χαρώ, κι ύστερα ν πάω να μοιραστώ τη χαρά μου με όποιον βρω μπροστά μου. Για μένα είναι όλοι ίδιοι. Όλοι ισοι. Όταν όλους μας περιμένει η κοινή μοίρα, δεν μπορεί να είναι αλλιώς....
Παίδες... δεν θα ξαναγίνουμε νέοι. Δεν θα αποφύγουμε τη φυσική φθορά. Δεν είναι υποχρεωτικό να μας γίνει τίποτα... είναι όμως υποχρέωση μας να ΚΑΝΟΥΜΕ Ο,τι καλύτερο μπορούμε. Κάθε μέρα. Όχι μόνο τα Χριστούγεννα... Κάθε μέρα. Για πάντα.....
Λοβ γιου ολ
❤❤❤❤❤❤❤❤
❤
ΣΧ. Όταν όλους μας περιμένει η κοινή μοίρα, δεν μπορεί να είναι αλλιώς....
Το πρωί το σκέφτηκα. Έτσι κι αλλιώς, αν βρέχει, βρέχει για όλους, άσχετα αν βρέχονται την ίδια στιγμή. Θυμήθηκα την πρώτη εγκυμοσύνη μου που φοβόμουνα να γεννήσω, μα δεν γινόταν να ξεφύγω.Όπως όλες οι γυναίκες, θα γένναγα κι εγώ. Κάπως έτσι η ζωή και ο θάνατος, εκτός αν μας έχουν "θρέψει" με μέγα ψέμα!
Ένα όνειρο μου έφερε αυτές τις σκέψεις, χάρηκα που με εξέφρασε εν μέρει, η Αναστασία, γιατί κάθε άνθρωπος διαφέρει στις αντιδράσεις του.
Όπως το λέει, "Λοβ γιου ολ", εκτός απ' το κακό που βρήκε "έδαφος" και κρύφτηκε μέσα μας.
Κάνω τον Σταυρό μου, συχνότατα και εύχομαι σε ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ, ΑΓΑΝΤΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου