Σε νοιάζομαι αλλά δε θέλω να σε ξαναδώ.

Δεν θα σου πω τι αισθάνομαι, τι αισθήματα μου ξύπνησες, που έκανες λάθος και που έφταιξα εγώ. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα πια να μαθαίνεις.

Δεν θα δικαιολογήσω καμία πράξη μου, δεν θα αιτιολογήσω ούτε και τις δικές σου και δεν θα κάνω καμία προσπάθεια να σε φέρω πίσω. Δεν σε θαυμάζω από μακριά και δεν επιδιώκω να μαθαίνω νέα σου. Δεν βαδίζουμε σε δρόμους παράλληλους αλλά διαφορετικούς. Με άλλη κατεύθυνση ο κάθε ένας.

Σε σκέφτομαι συχνά αλλά δεν αναπολώ. Αισθάνομαι κάποια πράγματα να σβήνουν από τη μνήμη μου παρόλο που υπάρχουν κι αυτά που έχω φυλάξει στο μυαλό μου σαν αντικείμενα κλεισμένα σε μπαούλο μέσα σε σκοτεινό δωμάτιο. Δεν σε σκέφτομαι και να χαμογελώ αφού πλέον έβαλα τα πράγματα σε μια σειρά. Είδα την αλήθεια τους, κατάλαβα καλύτερα, αναθεώρησα και απομυθοποίησα. Επιτέλους.

Δεν σε κατηγορώ και δεν σε θυμάμαι με κάθε τι που βλέπω. Έχω ανθρώπους να τα μοιραστώ και έχω και τον εαυτό μου.

Ξέρω τι θέλω. Ήξερα από την αρχή και έπαψα να μιζεριάζω. Κατάλαβα τι αξίζω σαν άνθρωπος και πόση αγάπη, χαρά και αισιοδοξία έχω να δώσω.

Να δώσω και να μην σπαταλήσω γιατί αισθάνομαι να ωρίμασα και σε αυτό. Να μην χαρίζομαι και να μην επιτρέπω σε άτομα που θέλουν να με βλέπουν να πληγώνομαι.

Δεν υπάρχει χώρος ούτε και για αυτούς στη ζωή μου πια.

Δεν ζηλεύω, δεν πληγώνομαι, δεν θέλω να αποδείξω πράγματα. Έχω ηρεμήσει κι αυτό είναι θείο δώρο. Σκέφτομαι και κάνω προσεχτικά τις επιλογές μου για να νιώθω απόλυτη ευχαρίστηση με το αποτέλεσμα. Το «τι θα γινόταν αν» δεν υπήρχε πόσο μάλλον να υπάρχει τώρα στη ζωή μου.

Νιώθω όμορφα και γεμίζω το είναι μου με πράγματα που δεν χρειάζεται να τα παρακαλέσω να μείνουν αλλά που θέλουν τα ίδια να βρίσκονται σε δρόμο παράλληλο και ίδιο με τον δικό μου. Τους εκτιμώ αυτούς τους ανθρώπους γιατί ανέχονται τον χαρακτήρα μου, τον αγκαλιάζουν, χαμογελούν μαζί του και τον κάνουν καλύτερο. Με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Αυτά που έχω να δώσω δεν θα τα κρατήσω για τον εαυτό μου αλλά θα τα χαρίσω πασπαλισμένα με πολλές δόσεις αγάπης και ενδιαφέροντος σε αυτούς που απέδειξαν με απλούς και μεγάλους τρόπους ότι το αξίζουν. Είμαι δίπλα τους και εύχομαι να μην τους απογοητεύω.

Μέσα σε αυτούς υπήρξες κάποτε κι εσύ. Αλλά έκανες την επιλογή σου. Κι είναι αλήθεια. Δεν ξέρω εάν μπορώ να σε μισήσω, ξέρω όμως πως σε νοιάζομαι αλλά δεν θέλω να σε ξαναδώ. Κι αυτό θέλω να το σεβαστείς.

Της Μαρίνας Αβραάμ.

πηγή