Οκτώ χρονών παιδάκι, λέγεται Σοφία

Οκτώ χρονών παιδάκι, λέγεται Σοφία

Δεκεμβρίου 24th, 2010

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΟΥΦΗ

Κι όταν η μάνα του, του λέει: «Γιατί
δεν πας να παίξεις όπως τ’ άλλα τα παιδιά; »
« Βαριέμαι…» απαντάει αυτός σιγά
και τον περνούνε για ιδιότροπο πολύ.

Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης
Παράκληση στο θεό για έναν μικρό καμπούρη

Στο διάλειμμά της πάντα μόνη. Ένα βιβλίο
στα χέρια της, μικρή να το ‘χει συντροφιά.
Κι ο δάσκαλος όλο να λέει μες το σχολείο:
«γιατί δεν παίζεις όπως τ’ άλλα τα παιδιά;»

Στην τάξη πάνω, τα κορίτσια συμμορία
έχουνε φτιάξει κι είναι όλα τους σκληρά.
Συλλέγουνε φακέλους γι’ αλληλογραφία
και αυτοκόλλητα ωραία, γυαλιστερά.

Καμία όμως δεν της δίνουν σημασία.
Πρώτο θρανίο – έν’ αγόρι ο διπλανός.
Η Κάτια, η Θάλεια, η Νικολέττα κι η Μαρία
δεν της μιλάνε, ούτ’ η Μίνα, η αρχηγός.

Παίζει ποδόσφαιρο και μπάσκετ με τ’ αγόρια.
Πιο εύκολο είναι – γιατί δεν μιλάν πολύ.
Έχουν κανόνες ορισμένους, έχουν όρια
και είν’ ακόμη – για τα μέτρα τους – ψηλή.

Κάποια φορά η Νικολέττα κι η Μαρία
την πλησιάζουν μ’ ενδιαφέρον, ξαφνικά.
Δήθεν ρωτούν κάτι για γλώσσα, ορθογραφία,
κοιτώντας έντονα, να δουν τι έχει στ’ αυτιά.

Ύστερα εκείνη, όλο τ’ απόγευμά της κλαίει.
Μα ο κόσμος έξω αδιάφορος, μακριά.
«’Εγραψα ένα ποίημα, διάβασε», μου λέει
κι έχ’ η φωνή της μια παράξενη χροιά.

Τη βλέπω τώρα στην παλιά φωτογραφία
και μ’ όλη μου τη θέρμη πάλι της μιλώ.
Οκτώ χρονών παιδάκι, λέγεται Σοφία.
Τριάντα χρόνια πίσω, ξέρω, ήμουν εγώ.

This entry was posted on Παρασκευή, Δεκεμβρίου 24th, 2010 at 15:45 and is filed under Δικά μου, Ποιήματα. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

πηγή