Βρέξε Θεέ μου - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Βρέξε Θεέ μου - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Νύχτωνε και κοίταζα τον παραπονεμένο κήπο μου, απ' το μπαλκόνι...
Μυστικά ρώταγα τα λουλούδια μου, αν αντέχουν απότιστα, άλλη μια νύχτα.
Η απάντηση ήταν γλυκιά...
Αύριο... αλλά να πάρεις και σπάγκο, να καθοδηγήσεις προς τα που θα βλέπουν τα κόκκινα τριαντάφυλλα που μόλις σκάζουν μύτη...
Δυο τ' ανθισμένα, ήδη και κοίταζαν προς τα πάνω.

Ξεχάστηκα με τα μέσα, ώσπου πριν λίγο, ο τσίγκος άρχισε να κελαηδεί!
Βρέχει! Ώ! τι χαρά, μεγάλη!
Να πάω να το καταγράψω.
Να βρω κι ένα τραγούδι.
*

Απάντηση: μπουμπουνητό, μόλις!

Τώρα, δεν με τρομάζεις!
Ξεδίψασαν!
Μέχρι να γράψω, πρόλαβαν!
Ρούφηξαν οι ρίζες!

8 και 51 Αργές σταγόνες, απαντούν:
Καιρό δεν ακούς;

Όχι... Ο κήπος μου δεν ταξιδεύει. Είναι σταθερά εκεί και με περιμένει. 

Υγ. 8 και 55 ΟΙ βρύσες τ' ουρανού έκλεισαν.
Ούτε στακ!
Δρόσισε. Ψύχρανε. Βαθαίνει η νύχτα. 

Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου!

Ώρα 10
"Καλά! Εδώ, έβρεξε;"
"Ναι! Γιατί; Εκεί δεν έβρεξε;"
"Όχι."
"Εδώ διψούσαν οι κήποι, γι' αυτό! Βρήκες βροχή ή βρεγμένα;"
"Βρεγμένα."
"Από πού και πάνω, θυμάσαι;"
"Απ' τον Περιφερειακό και πάνω."
"Απ' τον Περιφερειακό;"
"Ναι, αλλά απ' τον Περιφερειακό στο σημείο της Ιωλκού και προς τα δω."

Μάλιστα... Από κει πάνε για το χωριό. Κι εκεί διψάνε οι κήποι...
Δεν το είπα.