Κυριακή 30 Απριλίου 2017
Άγριο έγκλημα τα ξημερώματα στο Φυτόκο
Άγριο έγκλημα έγινε τα ξημερώματα στις εργατικές κατοικίες Φυτόκου με θύμα έναν άνδρα ηλικίας περίπου 37 χρονών που βρέθηκε έξω από το σπίτι, όπου διέμενε με τον αδελφό του με θανατηφόρα χτυπήματα από βαρύ αντικείμενο ή ξύλο στο κεφάλι.
Μάλιστα, ο δράστης φέρεται ότι σκότωσε τον άτυχο άνδρα και τον έσυρε έξω από το σπίτι όπου εντοπίστηκε από περαστικούς το πρωί και ενημερώθηκε η Αστυνομία. Σύμφωνα με πληροφορίες η Αστυνομία εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα, όπως και αυτό της αγοραπωλησίας ναρκωτικών, καθώς οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το θύμα ήταν χρήστης.
Μάλιστα, ο δράστης φέρεται ότι σκότωσε τον άτυχο άνδρα και τον έσυρε έξω από το σπίτι όπου εντοπίστηκε από περαστικούς το πρωί και ενημερώθηκε η Αστυνομία. Σύμφωνα με πληροφορίες η Αστυνομία εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα, όπως και αυτό της αγοραπωλησίας ναρκωτικών, καθώς οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το θύμα ήταν χρήστης.
Στον τόπο του εγκλήματος πήγαν ο υποστράτηγος Δημ. Κοτσιάφτης γενικός περιφερειακός διευθυντής Θεσσαλίας, κλιμάκιο της Υποδιεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών Βορείου Ελλάδος από τη Θεσσαλονίκη και η ιατροδικαστής από τη Λάρισα Ρουμπίνη Λεονταρή.
Η σορός του θύματος βρέθηκε έξω από το σπίτι που διέμενε με τον αδελφό του και δίπλα από το αυτοκίνητό του, ενώ ο χώρος αποκλείστηκε από την Αστυνομία και περίοικοι άρχισαν να συγκεντρώνονται στο σημείο.
Περίοικοι ανέφεραν ότι τα δύο αδέλφια είχαν χάσει τους γονείς του και ζούσαν μόνοι τους, στο πατρικό τους σπίτι.
Περίοικοι ανέφεραν ότι τα δύο αδέλφια είχαν χάσει τους γονείς του και ζούσαν μόνοι τους, στο πατρικό τους σπίτι.
Φόνος με θλων αντικείμενο
Η κ. Λεονταρή, αφού εξέτασε τη σορό του άτυχου άνδρα και το σπίτι εκτιμά ότι ο φόνος έγινε με θλων αντικείμενο (βαρύ χωρίς αιχμές ή ξύλο) με χτυπήματα στο κεφάλι, μέσα στο σπίτι και στη συνέχεια το σώμα του άτυχου άνδρα σύρθηκε εκτός σπιτιού.
Η κ. Λεονταρή, αφού εξέτασε τη σορό του άτυχου άνδρα και το σπίτι εκτιμά ότι ο φόνος έγινε με θλων αντικείμενο (βαρύ χωρίς αιχμές ή ξύλο) με χτυπήματα στο κεφάλι, μέσα στο σπίτι και στη συνέχεια το σώμα του άτυχου άνδρα σύρθηκε εκτός σπιτιού.
«Πρόκειται για νέο άτομο γύρω στα 37 που φέρει τραύματα από θλων αντικείμενο κι επίσης φέρει κακώσεις ενδεικτικές συρσίματος. Πιθανώς το συμβάν να έγινε μέσα στο σπίτι και μετά σύρθηκε εκτός σπιτιού. Οι περισσότερες κακώσεις είναι στο κεφάλι¨, δήλωσε η ιατροδικαστής ου τονίζει ότι οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν ότι πρόκειται για εγκληματική ενέργεια.
Η κ. Λεονταρή εκτιμά ότι ο θάνατος προήθλε από τις 3 τα ξημερώματα, μέχρι νωρίς το πρωί.
Λιλή Μαρλέν
Lili Marleen
**
Γιώργος Παπαστεφάνου
*
Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ένας δάσκαλος από το Αμβούργο, ο Hans Leip (1893-1983) έγραψε τους στίχους το 1915, όταν ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν στο ζενίθ. Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, το 1938, ο Γερμανός επίσης Norman Schultze (1911-2002) έντυσε αυτούς τους στίχους με μουσική κι έτσι γεννήθηκε ένα τραγούδι-θρύλος, που συνδέθηκε με τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο κανένα άλλο: η «Λιλή Μαρλέν», συνδυασμός των ονομάτων που είχαν δύο φίλες του ποιητή. Πρώτη το
ηχογράφησε σε δίσκους η Λάλε Άντερσεν (1905-1972), που ο Μάνος Χατζιδάκις, την είχε λέει Μούσα του, όταν έγραφε τα πρώτα του τραγούδια. Αξιώθηκε να την ακούσει όχι μόνο στα Παιδιά του Πειραιά, αλλά και στο «Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς» των δέκα οχτώ του χρόνων. Το 1939 τραγούδησε τη «Λιλή Μαρλέν» η Λάλε Άντερσεν, το 1941 άρχισε να μεταδίδει τον δίσκο της το υπό γερμανική κατοχή Ράδιο Βελιγράδι. Γρήγορα το τραγούδι αγαπήθηκε και από τις δύο μεριές. Και από τους φαντάρους του Άξονα, και από τους στρατιώτες των Συμμάχων. Στην Ιταλία η Λίνα Τέρμινι. Η Συζί Σολιντόρ το έκανε δίσκο στη Γαλλία. Στην Αγγλία η Αν Σέλτον, αλλά και η εκατοντάχρονη πια σήμερα Βέρα Λυν, που υπήρξε για τους Βρετανούς κάτι σαν Σοφία Βέμπο, ας πούμε. Ωστόσο, για μένα όταν λέω Λιλή Μαρλέν, ένα είναι το όνομα και μία η φωνή. Η μοναδική Μαρλένε Ντήτριχ. Που μας δίνει τώρα εδώ την αγγλική εκδοχή του τραγουδιού. Και είναι η δική μου φωνή που την παρουσιάζει, με μία σύντομη εκφώνηση από ηχογράφηση αρχείου της δεκαετίας του '60. Είπα να σάς θυμίσω όλες αυτές τις ιστορίες, μια και σαν σήμερα στις 27 Απριλίου του 1941, μπήκαν στην Αθήνα οι Γερμανοί.
Μια τρελή σαραντάρα με την μοναδική Ρένα Βλαχοπούλου
Μια τρελή σαραντάρα με την μοναδικη Ρενα Βλαχοπούλου...Καλή Κυριακή !
Καλύτερα μόνος, παρά κάπου που περισσεύεις.Το βίντεο που θα σε πείσει να «πάρεις» τη ζωή αλλιώς
************
Καλύτερα μόνος, παρά κάπου που περισσεύεις.Το βίντεο που θα σε πείσει να «πάρεις» τη ζωή αλλιώς
Ύμνος στη διαφορετικότητα, στη μοναχικότητα, στο νόημα της ουσιαστικής συντροφικότητας.
25 Απρ. 17
Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του. Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας κενό, να δώσει νόημα στη ζωή μας. Αυτό το άλλο, που πιστεύουμε, ότι θα μας αναγνωρίσει και θα το αναγνωρίσουμε "μαγικά".
"Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;"
"Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του".
"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;" ρώτησε το Μεγάλο Ο.
"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!"
"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο...
"Αλλάζουν";
Σιωπή...Περισυλλογή...Απόπειρα....Προσπάθεια....Κίνηση....Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι...η μεταμόρφωση...η ζωή...
"Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο", μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες. Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο...όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει...Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος.... Αν έτσι αντικρίσουμε τη ζωή μας, ίσως πάψουμε να μεμψιμοιρούμε, να τα βάζουμε με τους άλλους, να είμαστε απαθής ή μοιρολάτρες. Αν δεν περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι.
Πηνελόπη Δέλτα: Η σπουδαία συγγραφέας που πέθανε από έρωτα άφησε πίσω της μία συγκλονιστική επιστολή
Πηνελόπη Δέλτα: Η σπουδαία συγγραφέας που πέθανε από έρωτα άφησε πίσω της μία συγκλονιστική επιστολή
Το γράμμα της σπουδαίας συγγραφέως στον Ίωνα Δραγούμη αποτελεί μέχρι και σήμερα μία από τις πιο αληθινές στιγμές τρελού, ανεκπλήρωτου έρωτα.
27 Απρ. 17
Αγγίζοντας τα επίπεδο του μυθικού, κάτι αντίστοιχο με τον μανιασμένο έρωτα της Μαρίας Πολυδούρη για τον Κώστα Καρυωτάκη, η αγάπη της Πηνελόπης Δέλτα για τον Ίωνα Δραγούμη, μία στην ουσία πλατωνική και ανεκπλήρωτη αγάπη με πολλά εμπόδια και δυσκολίες, ήταν αυτή που τελικά την «σκότωσε» εν μέσω του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου.
Είχαν προηγηθεί άλλες δύο απόπειρες αυτοκτονίας, αφού η Δέλτα που πονούσε τρομερά για το γεγονός ότι αδυνατούσε να αφήσει τον άντρα της, Στέφανο Δέλτα και τα τρία τους παιδιά, για να φύγει με τον μεγάλη της έρωτα.
Το τελειωτικό χτύπημα για την σπουδαία συγγραφέα ήρθε όταν έμαθε, το 1912, για τη σχέση του αγαπημένου της Ίωνα με την Μαρίνα Κοτοπούλη. Τότε ντύθηκε στα μαύρα από πάνω μέχρι κάτω και κλείστηκε στο σπίτι.
Το τέλος ήρθε τελικά αρκετά χρόνια αργότερα όταν η Δέλτα αυτοκτόνησε τελικά στις 2 Μαϊου του 1941.
Η επιστολή που είχε γράψει στον Δραγουμή αποτελεί μέχρι και σήμερα κορωνίδα του μαρτυρικού, απελπισμένου, ανεκπλήρωτου έρωτα και εξακολουθεί αν συγκινεί. Σημερα το γράμμα είναι ιδιοκτησία του Μουσείου Μπενάκη.
«Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα· αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ιων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με… Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι· τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος· ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ’ αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ιων μου, δεν σε φωνάζω· μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι· σε περιμένω πάντα και σ’ αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση· τ’ άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς· αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ιων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν «τρελός για μένα», έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα… Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει «τιμή» και «λόγος». Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ιων; σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ’ έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω «σ’ αγαπώ», μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ως που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει».
Πηνελόπη Δέλτα – 27 Ιουλίου 1906
πηγή
πηγή
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)