Λες κι ΕΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, δεν πέρασε από δω... απ' αυτή την πόλη!

...Θα το πω πολύ απλά και σύντομα:
Μου λείπει πολύ ο Γιάννης Τσίγκρας. Το κενό που άφησε Φεύγοντας, δε μπορεί να μου το καλύψει κανείς!
Αποφεύγω να το λέω, να το συζητώ, ακόμα δεν το έχω πιστέψει, δεν είδα, δεν ξέρω, δεν πήγα, δεν ρωτώ, δεν τηλεφωνώ, πνίγομαι, σιωπώ, δεν ακούγεται ΚΙΧ!
Λες κι ΕΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, δεν πέρασε από δω... απ' αυτή την πόλη!

Όλα τον θυμίζουν, δεν το συζητώ, ανάσα!

Έτσι τον έβρισκα συνήθως, όταν του πήγαινα σοκολάτες...
Τρελαίνονταν για σοκολάτες, τόσο ο ίδιος, όσο και η Μαρία του!

Αθάνατος, Γιάννη, Αθάνατοι και οι δυο!
Όχι, δεν ήρθα...
Δε με βγάζει ο δρόμος.
Μουλαρώσαν και τα πόδια.
Μου κόβονται τα γόνατα...
Αρνούμαι ακόμα, να δεχτώ, πως Λείπεις... το προσπερνώ.
Θέλω χρόνο.
Για μένα ακόμα, είσαι εδώ,

κι ΕΔΩ,

ζωντανός, 

μέσα στις λέξεις.
Μόνο κεράκια ανάβω, τρισάγια, ότι δεν "φαίνεται", στον κάτω κόσμο, δηλαδή...
Ότι δεν βλέπω κι εγώ απ' τους άλλους, κι εύκολα κρίνω... δηλαδή...

...Τόση σιωπή, θα βγάλει κρότο, δε μπορεί!

Ήταν το πρώτο αυθόρμητο "πορτραίτο" μου και χαίρομαι τόσο πολύ πια, γι' αυτό το τόλμημα!
18 και χρόνια, πριν!

Υγ. Τα βιντεάκια τα είχα κλείσει, νομίζω, γιατί ήταν διπλά.