Αχ! γυναίκα μάνα τα χρόνια πώς περάσαν!
Χρόνοι και καιροί χτυπηθήκανε απάνω σου με λύσσα.
Κι αμέτρητες ψυχές κρατηθήκανε απ' το ρούχο σου το άγιο,
αμέτρητες ψυχές βυζάξανε απ' την καρδιά σου, μάνα!
Μια κουβέντα, ένα χάδι. Βαραίνουν σου οι ώμοι απ' τις έγνοιες
και τους στεναγμούς. Κι όμως αλύγιστη παραμερίζεις τους καιρούς με ταπεινότητα αγγέλου, μάνα!
Χρόνοι και καιροί χτυπηθήκανε απάνω σου με λύσσα.
Κι αμέτρητες ψυχές κρατηθήκανε απ' το ρούχο σου το άγιο,
αμέτρητες ψυχές βυζάξανε απ' την καρδιά σου, μάνα!
Μια κουβέντα, ένα χάδι. Βαραίνουν σου οι ώμοι απ' τις έγνοιες
και τους στεναγμούς. Κι όμως αλύγιστη παραμερίζεις τους καιρούς με ταπεινότητα αγγέλου, μάνα!
Ποίηση Σταυρίνα Λαμπαδάρη
ές βυζάξανε απ' την καρδιά σου, μάνα!
Μια κουβέντα, ένα χάδι. Βαραίνουν σου οι ώμοι απ' τις έγνοιες
και τους στεναγμούς. Κι όμως αλύγιστη παραμερίζεις τους καιρούς με ταπεινότητα αγγέλου, μάνα!
Μια κουβέντα, ένα χάδι. Βαραίνουν σου οι ώμοι απ' τις έγνοιες
και τους στεναγμούς. Κι όμως αλύγιστη παραμερίζεις τους καιρούς με ταπεινότητα αγγέλου, μάνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου