Τα τελευταία 9 χρόνια (πιο εντατικά όμως από το 2011 και μετά) βγαίνω όσο μπορώ, όπου μπορώ δημόσια και μιλάω. Οχι τόσο για να προβάλλω το δικό μου έργο (αν και σαφώς γίνεται και αυτό), όσο για να αποδείξω στον κόσμο ότι υπάρχουν κουφοί άνθρωποι που όμως έχουν αρκετά καθαρή / κατανοητή φωνή και μπορούν να βγάζουν ομιλίες σε ακροατήρια.
Κάθισα σήμερα να αποτιμήσω τα στατιστικά στοιχεία. Εχω κάνει περίπου 40 ομιλίες αυτά τα χρόνια (είτε μόνη μου είτε στα πλαίσια παρουσίασης κάποιου βιβλίου μου). Από αυτές, οι 11 έγιναν σε σχολεία ή Πανεπιστήμια.
Συμμετείχα 4 φορές σε ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή (εκπομπές που έχουν ηχογραφηθεί αλλά δεν μπορώ να τις ακούσω).
Με έχουν βιντεοσκοπήσει τουλάχιστον 8 φορές, είτε στα πλαίσια μιας ομιλίας μου είτε για άλλο λόγο πχ συμμετοχή σε εκπομπή της τηλεόρασης, συμμετοχή σε ταινία.
Από τις εκπομπές της τηλεόρασης έχω συμμετάσχει μια φορά σε ζωντανή εκπομπή (και τις άλλες φορές προβλήθηκε μαγνητοσκοπημένο βίντεο με εμένα να μιλάω).
Μου αρέσουν οι ομιλίες σε συνέδρια ή σε παρουσιάσεις και ακόμα πιο πολύ στα σχολεία, όπου επικοινωνώ με νέα παιδιά. Θα το συνεχίσω όσο κι αν με κουράζει.
Ηλπιζα, ωστόσο, ότι θα είχα παρακινήσει και άλλους κωφούς και βαρήκοους όλα αυτά τα χρόνια να μην φοβούνται την έκθεση και την κριτική του κόσμου και να βγαίνουν να μιλάνε άφοβα. Ιδίως τα νέα παιδιά που έχουν κοχλιακά εμφυτεύματα.
Αν εξαιρέσουμε τον μικρό μας ήρωα Θοδωρή (με κοχλιακό) που συμμετείχε με θάρρος στο τηλεοπτικό μας σποτ της Ακουστήριξης, μάλλον δεν τα έχω καταφέρει πολύ καλά στο να παρακινήσω τους άλλους κωφούς και βαρήκοους να μην φοβούνται να εκτεθούν και να μιλάνε με τη φωνή τους.
Θα ήθελα πολύ να το καταφέρω αυτό στα επόμενα χρόνια.
Για να καταλάβει ο κόσμος, η ευρύτερη κοινή γνώμη της χώρας μας ότι κωφοί και βαρήκοοι όχι μόνο μπορούν να μιλάνε σήμερα, αλλά μιλούσαν ήδη εδώ και 150 χρόνια σε κάποιες χώρες και πολιτείες (διαβάστε και για την Ελλεν Κέλλερ στο πιο κάτω εξαίρετο άρθρο του κ. Σχορετσανίτη).
Για να καταλάβει ο κόσμος, η ευρύτερη κοινή γνώμη της χώρας μας ότι κωφοί και βαρήκοοι όχι μόνο μπορούν να μιλάνε σήμερα, αλλά μιλούσαν ήδη εδώ και 150 χρόνια σε κάποιες χώρες και πολιτείες (διαβάστε και για την Ελλεν Κέλλερ στο πιο κάτω εξαίρετο άρθρο του κ. Σχορετσανίτη).
Αν δεν βγούμε εμείς να μιλήσουμε, πως θα μάθει ο κόσμος ότι δεν είμαστε κωφάλαλοι; Πως θα αποσυνδέσει στο μυαλό του την κώφωση από την ομιλία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου