Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Είμαι από αίμα εγώ

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Είμαι από αίμα εγώ από το νέο δίσκο "Δραπέτης Μερος 2, Της Αρμονίας Μετανάστης". 

Χρώμα της γης
Σαν πνοή του γρέγου θα ‘ρθεις
Πάνω απ’ τα οστά της φυλής 
Μέσα απ’ τις σπηλιές της σιωπής
Χρώμα της γης
Πέτρινού τοπίου οργή
Δράκοντα νερένιου φωνή
Αίμα ήσουν κι ήμουν εκεί

Να ‘ρθεις. Με χορούς κοριτσιών βακχικούς, Ελευσίνιους, μυστήριους. Ν’ αποκτήσεις φτερά. Να πετάξεις πάνω απ’ τα λιμάνια με τους γερανούς, τα ναυπηγεία με τις αστραφτερές λαμαρίνες και τις φωτιές που λογχίζουν το βλέμμα. Πάνω από τις καμινάδες με τις νεκρές στάχτες και τα μπαλκόνια με τα μικρά παιδιά και τις γλάστρες με τις κλαίουσες τριανταφυλλιές.
Επιφώνημα να ‘σαι και βόγγος τρομπονιού. Αιθάλη και καρβουνόσκονη, μαζί με χαμόγελο κι αλάτι. Μπλε πλαστική σακούλα στο χέρι της ηλικιωμένης κυρίας, στην αφετηρία των αστικών για Δραπετσώνα, για Κάνιγγος και Σύνταγμα.
Πλήκτρο ανάγκης στο πλάι της πόρτας του μετρό και χειρολαβή με δέρμα κι αλουμίνιο.
Να λες πλησιάζουμε και οι αισθήσεις να γίνονται χρωματιστές, γενναίες, χάλκινες.
Να σουλατσάρουν στο δέρμα, το κίτρινο δέρμα, που θα ξαφνιάζεται και θα ροδίζει

Πάλι μέσ’ απ’ της αιθάλης το φως
Όλα αυτά που σε κοιτούν, αυτά που λένε «μείνε ζωντανός»
Μακρινή μοναξιά του παντός, χνούδι της ζωής, αίμα της γης
Όσο θα ζω
Μη μ’ αρνηθείς
Χρώμα της γης
Πέτρινου τοπίου οργή
Δράκοντα νερένιου φωνή
Αίμα ήμουν κι ήσουν εκεί

Θα αιματώνεσαι. 
Κι εγώ να με βρίσκω. 
Ναι, από αίμα είμαι.
Ξεχασμένο, βελούδινο, σταράτο, αιρετικό
Έχω φλέβες από φύκια και υπόγεια ποτάμια στα μάτια
Μεσόγειο αίμα, θαλασσινό, πειρατικό
Έχω οράματα για φτερά και μασχάλες αμμουδέρες
Έχω πόδια βραχωμένα να δροσίζονται σε δυό πελάγη
Μη με φοβίζετε με καιρούς στροβιλικούς, πολεμικούς
Μη με φοβίζεται με κόκκινες κραυγές
Είμαι στο χρώμα μου εδώ
Είμαι από αίμα εγώ
Είμαι από αίμα εγώ
Είμαι από αίμα εγώ
Είμαι από αίμα εγώ