.... Κι ύστερα...

...
μπήκα και βγήκα.
Είχα τόσα να πω, που δεν είπα, τίποτα.

Άστα. Ας μην είμαι βιαστική. Ένα - ένα, με την σειρά τους, όποτε κάτσει η στιγμή.
Είναι πολύ σημαντικά για μένα, για να τα πω, γρήγορα και βιαστικά, όλα συμπυκνωμένα, σαν ένα ποίημα.
Είναι "ποίημα" μεγάλο η ζωή, κι ας ήταν μόνο, 98, ώρες!

Έτσι σκέφτηκα και μετά, θυμήθηκα ένα ποίημα που είχα πει σε σχολική γιορτή, στο δημοτικό, πριν πολλά - πολλά χρόνια.

"ο παπαγάλος βήχει ξεροβήχει μα τι να πει ξανάπε Καλησπέρα"

Έψαξα στο google και ώ! το βρήκα!

Ώ! Και με μουσική!

Τί συγκίνηση!

Κι η παπαγάλα... Κατερίνα, δεν το ήξερε!

Βγαίνω!

Παρούσα!

"ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ"!

Σαν έμαθε τη λέξη καλησπέρα
ο παπαγάλος είπε ξαφνικά
«είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά
τι κάθομαι εδώ πέρα!»

Την πράσινη ζακέτα του φορεί
και στο συνέδριο των πουλιών πηγαίνει
την πράσινη ζακέτα του φορεί
για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη

Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή
Ξεροβήχει κοιτάζει λίγο πέρα
Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή
Και τους λέει? «καλησπέρα»


Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ
Τι διαβασμένος, λεν, ο παπαγάλος
θα' ναι σοφός αυτός πολύ μεγάλος
αφού μπορεί κι ανθρώπινα μιλεί

Απ' τις Ινδίες φερμένος ποιος το ξέρει
Πόσα βιβλία μαζί του να 'χει φέρει
Με τι σοφούς θα μίλησε και πόσα
Θα ξέρει στων γραμματικών τη γλώσσα

Κυρ-παπαγάλε, θα 'χουμε την τύχη
Ν' ακούσουμε τι λες και παραπέρα
Ο παπαγάλος βήχει ξεροβήχει
Μα τι να πει;

Ξανάπε «καλησπέρα»!

Ποίηση: Ζαχαρία Παπαντωνίου
Τραγούδι: Μίλτος Πασχαλίδης

Υγ. Κι όμως! Το είχα ξανακούσει! Απλά, δεν το είχα συνδυάσει με κείνη την σχολική γιορτή, στην Δ' Δημοτικού, που το είπα πολύ ντροπαλά, κι ούτε το "Καλησπέρα" μου, νομίζω, δεν ακούστηκε!
Τότε, στην Ζαγορά, Ιούνης 1969;