Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την πορεία των νέων λογοτεχνών. Αναγνωρίζω τη μάχη τους για επικράτηση. Αυτή τη διαρκή αγωνία να είναι και να συμπεριλαμβάνονται μες στην εικοσάδα, τη δεκάδα, την τετράδα. Συμπονώ την απελπισία τους, όταν μένουν εκτός της λίστας των ποιητών του σήμερα, και γενικώς όταν κόβουν το νήμα τέταρτοι και δεν ανεβαίνουν στο βάθρο έστω της τρίτης θέσης. Παρακολουθώ από την απόσταση ασφαλείας, που μπορεί να έχει κάποιος συνταξιούχος σε παραθαλάσσιο θέρετρο, τους λυκοκαυγάδες τους και τις λυκοφιλίες. Τις αιματηρές συμμαχίες που ανατρέπονται με ταχύτητα επεισοδίου τηλεσειράς. Τα παιγνίδια που στήνονται για τον θρόνο. Τα βασίλεια που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν με ένα απλό γύρισμα σελίδας της εφημερίδας. Δεν συμμερίζομαι την άποψη πως στήνεις φήμη επειδή έχεις δυο φίλους δημοσιογράφους. Δεν κατανοώ τους ποιητές που κορδώνονται σαν γύφτικα σκεπάρνια στους επαίνους των φίλων προσκείμενων δημοσιογράφων. Μου είναι γνωστές οι φούσκες του χρηματιστηρίου, που καλλιεργούσαν οι εφημερίδες και δεν ακολουθώ πια τις συμβουλές τους.
Τη θέση στη λογοτεχνία δεν σας τη χαρίζουν τα επαινετικά δημοσιεύματα στις εφημερίδες, αγαπητοί μου σαραντάρηδες. Το σήμερα παρήλθε για σας ανεπιστρεπτί. Γίνατε αποτρόπαιο και στείρο χθες. «Ευτυχώς που δεν είμαι σημερινός». Είπε κι αναστέναξε με ανακούφιση ο Ηρακλής Πουαρό. Ήταν ευχαριστημένος που δεν ήταν πια νέος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου