Καλό βράδυ!!!
Κάτω από κάθε δυναμική γυναίκα, θα βρεις ένα κοριτσάκι με πληγωμένα γόνατα
Κάτω από κάθε δυναμική ανεξάρτητη γυναίκα βρίσκεται ένα πληγωμένο κοριτσάκι που έπρεπε να μάθει πως να πέφτει και να σηκώνεται και να μην εξαρτάται ποτέ από κανέναν.
Αυτή ήταν εγώ ή ίσως εγώ ήμουν αυτή.
Δεν είμαι σίγουρη πότε ξεκίνησε ή ακόμα και πότε τελείωσε, αλλά υπήρξε ένας καιρός που έκανε την πληγωμένη της πλευρά να δείχνει όμορφη.
Υπήρξε μία στιγμη μεταξύ της πορτοκαλί ομίχλης της αυγής και των αστεριών που διαπέρασαν την καρδιά της όταν αποφάσισε να αφήσει τις ρωγμές της να λάμψουν με χρυσό. Ήταν μία στιγμή, ή ίσως το έχτιζε μέσα της για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά σε κάθε περίπτωση αποφάσισε να αφήσει τα ίδια τα πράγματα που φοβόταν να γίνουν εκείνα που την έκαναν όμορφη.
Ίσως ήταν ακριβώς ότι σταμάτησε να κρύβεται από τον εαυτό της.
Δεν ήταν εύκολο να το αφήσει να βγει, να εκφράσει όλα όσα είχε μέσα της, γιατί η ζωή της είχε δείξει ότι κανείς δεν ήθελε πραγματικά να την δει. Κανένας δεν την ήθελε να είναι αυτό που ήταν επειδή ήταν πολύ απασχολημένοι δημιουργώντας την να γίνει αυτό που ήθελαν. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πως προσπάθησε, δεν φάνηκε ποτέ να ταιριάζει στην ιστορία τους, και αυτο γιατί έπρεπε να γράψει τη δική της.
Πήρε τα προβλήματα εμπιστοσύνης της και τα τύλιξε βαθιά μέσα της, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσει ότι δεν θα μάθει πως να εμπιστεύεται κανέναν, επιλέγοντας να το κάνει αυτό.
Κι έτσι έγινε κλισέ, το είδος της γυναίκας που έδιωχνε αυτό που είναι και ότι ήθελε περισσότερο από φόβο να το έχει. Ωστόσο ακόμη και το ανέφικτο, έδειχνε καλό σε εκείνη, γιατί τίποτα που αξίζει να έχει, δεν είναι ποτέ εύκολο να το πάρει.
Αλλά, τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία, καμία προσπάθεια δεν έκανε τη διαφορά γιατί μέσα της είχε σπάσει, μέσα της έτρεμε ενώ κρατούσε εκείνο το μικρό κορίτσι γνωρίζοντας ότι ήταν άσκοπο να εμπιστευτεί κάποιον, επειδή όλα όσα έκαναν ήταν να φεύγουν.
Το μόνο που έκαναν ήταν να της υπενθυμίζουν ότι το μόνο πρόσωπο στο οποίο θα μπορούσε ποτέ να υπολογίζει ήταν η ίδια.
Είχε μάθει ότι η μόνη σταθερά στην οποία θα μπορούσε να εξαρτηθεί ήταν ότι δεν έπρεπε να υπολογίζει κανέναν. Σίγουρα, όλοι της έδωσαν γλυκές υποσχέσεις, αλλά με την πάροδο του χρόνο, όταν η ζωή την είχε σκίσει με ένα δακρύβρεχτο πρόσωπο, ο μόνος άνθρωπος που έπρεπε να την βοηθήσει ήταν η ίδια.
Δεν υπήρξε μία στιγμή που πέρασε όταν δεν αναρωτιόταν πως θα ένιωθε αν ήταν ολόκληρη, γεμάτη, αλλά γνώριζε επίσης ότι ηταν μία φαντασία πιο φευγαλέα από τα παραμύθια που διάβαζε ως παιδί. Φαινόταν ότι η ζωή την είχε σπάσει και έπειτα έσπασαν ακόμα και τα μικρότερα κομμάτια που έμειναν.
Ωστόσο, ακόμα και με όλα αυτά δεν ήταν ποτέ πιο όμορφη.
Ήταν μια κατακερματισμένη σκιά, ένα φευγαλέο κύμα κάτω από το φεγγάρι τα μεσάνυχτα που δεν στηριζόταν ποτέ σε κάποια ακτή. Έλαμπε με αυθεντικότητα και η ακατέργαστη ευαισθησία από όταν τα έιχε χάσει όλα σκέφτηκε ότι ποτέ δεν είχε σημασία, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι έμεινε με το μόνο πράγμα που έιχε ποτέ την καρδιά της.
Κάτω από τα κατεστραμμένα ερείπια της γυναίακας που ήταν, έβαλε την καρδιά της γυναίκας που προοριζόταν να είναι.
Ίσως το ήξερε όλο αυτόν τον καιρό, ίσως χρειαζόταν ακόμη και να σπάσει για να ανακαλύψει αυτήν την ώριμη αλήθεια, αλλά ανεξάρτητα από τις μεθόδους, όσο περισσότερο έσπασε, τόσο περισσότερο έγινε ο εαυτός της. Μόνο σπάζωντας, ήταν σε θέση να δει όλα όσα κρατούσε στην πλάτη της. Μόνο μέσα από το χάος ήταν σε θέση να βρει την ειρήνη της, και μόνο με το να πληγωθεί ήταν σε θέση να ανακαλύψει την αγάπη που είχε πάντα μέσα της.
Φαίνεται ότι ο μόνος τρόπος που ήξερε πως να θεραπεύσει το εσωτερικό κοριτσάκι της ήταν να γίνει εξίσου ευάλωτη όπως ήταν.
Ήταν μόνο βουτώντας μέσα στον πόνο της, για να φτάσει στην επιφάνεια της θεραπείας της. Έτσι βυθίστηκε σε όλα όσα της είχαν προκαλέσει πόνο, κάθε στιγμή και πληγή της παιδικής της ηλικίας, μέχρι που δεν έιχε πουθενά αλλού να πάει αλλά πάνω, ψηλά, σε ότι την περίμενε, αν μόνο ήταν αρκετά γενναία να δοκιμάσει.
Αναγκάστηκε να αποφασίσει να ανθίσει παρά τις αποτυχίες.
Δεν υπήρχε ποτέ μία ερώτηση αν θα θεραπεύσει τον εαυτό της αλλά μόνο ως προς το πως θα συνέβαινε και έτσι φίλησε τα σημάδια της. Αγάπησε το παρελθόν της και έβαλε τους σπόρους για το μέλλον της. Όχι γιατί δεν ενστερνίστηκε πλήρως ποια είναι,αλλά μόνο επειδή προσκολλήθηκε σε αυτό και δεν εξυπηρετούσε πλέον τη γυναίκα που προσπαθούσε να γίνει.
Ήταν αυτή η συνεχής ικανότητα να αλλάξει και να επαναπροσδιορίσει την πραγματικότητα της που της επέτρεψε να λάμψει με μία ομορφιά αόρατη από εκείνους που έχουν πληγωθεί ή έχουν αντιμετωπίσει τους δαίμονες τους με το κεφάλι ψηλά.Βλέπεις, το μυστικό της ομορφιάς της, δεν ήταν ποτέ πως θα ένωνε τα κομμάτια της, αλλά πως πληγώθηκε και ξεκίνησε να ενώνει τα κομμάτια της.
Ήταν στην ευαισθησία που ήταν πρόθυμη να αντιμετωπίσει για τον εαυτό της.
Ήταν κάπως όλα, και ακόμα τίποτα, ταυτόχρονα. Ήταν η ρήξη και το ξέσπασμα της φωτιάς στη νύχτα στη μέση του χειμώνα, η αίσθηση ενός αναζωογονητικού αέρα μέσα από τα δέντρα μετά από μία καλοκαιρινή καταιγίδα μέσα στο λυκόφως. Ήταν και τα δύο φωτεινή και σκοτεινή, και ήταν εκείνη η αρετή που της επέτρεψε να χορέψει στην άλλη πλευρά.
Για την ομορφιά της ικανότητας να αναπτυχθεί μέσα από αυτό που είχε περάσει, έτσι ώστε να μην καταστρέψει όλα αυτά που θα μπορούσε να είναι.
Και παρόλο που πληγωνόταν, και παρόλο που υπήρχαν μέρες που φάνηκε να τείνουν πολύ πέρα από τις ικανότητες της, προσπάθησε. Είχε εμπιστοσύνη όταν έγινε δύσκολο, έδωσε ακόμα και όταν δεν είχε τίποτα και αγάπησε σαν να μην πληγώθηκε ποτέ. Επειδή αυτό που την έκανε τόσο όμορφη ήταν το γεγονός ότι, ανεξάρτητα από το πως δίεσχισε τα πληγωμένα βάθη της, άνθισε, αναγεννήθηκε σαν τον όμορφο και αιθέριο φόινικα που ήταν.
Αυτό που την έκανε να φαίνεται όμορφη αν και πληγωμένη ήταν ότι δεν προσπάθησε ποτέ να κρύψει τα σημάδια της.
Ποτέ δεν προσποιήθηκε ότι ήταν κάτι άλλο από αυτό που ήταν και δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από μία γυναίκα που μπορεί να λάμπει ακόμα και μέσα στο σκοτάδι των σπασμένων κομματιών της!
Φραγκίσκα Στρούμπου
Φραγκίσκα Στρούμπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου