...Ας ξεκλειδωθώ, γράφοντας και πέντε κουβέντες.
Ξέρω ότι γράφοντας ανοίγει η όρεξη και το αποφεύγω λιγουλάκι...
Είναι που φοβάμαι την φόρα μου και το που θα με βγάλουν οι καταπιεσμένες λέξεις που βγαίνουν χωρίς να με ρωτάνε, γι' αυτό.
Πάμε, λοιπόν!
Συνήθως ο κόσμος βγαίνει Παρασκευή, Σάββατο, άντε και Κυριακή.
Δεν βάζω κέφια, λεφτά, αλλά βάση επαγγελματικής αργίας και την αφορμή που συγκεντρώνεται η οικογένεια.
...Ε, να μην το πλατιάσω, η δική μας δουλειά, βάση προγράμματος, επιτρέπει κοινή έξοδο Δευτέρα - Τρίτη.
Μ' αρέσει δε μ' αρέσει, ακολουθούσα, όχι για την βόλτα (σταθερά φαγητό, ταβέρνα ή τσιπουράδικο) αλλά για εμπλουτισμό παραστάσεων εικόνων της οικογένειας, έξω απ' τους τέσσερις τοίχους.
Απόψε δεν είχα κέφι, μάλλον είμαι πιασμένη κι απ' την βαριά κηπουρική. (Απόδειξη πως γερνάω, αλλά αυτό δεν το συζητάμε, αλίμονο!)
Έκατσα σπίτι, λοιπόν, το τραγουδούσε το μυαλό μου απ' τ' απόγευμα, το "θα κάτσω σπίτι", αφορμή και η Φυγή του αξιαγάπητου Λουκιανού Κελαηδόνη, (Καλοτάξιδος να είναι....), τραγούδα τραγούδα, το είχα σίγουρο.
(Θα μείνω σπίτι, να κάνω παρέα και στο γατί μου που κατσουφιάζει μόλις φεύγω και με δαγκώνει όταν γυρίζω.)
Για Καλή μου τύχη οι άντρες μου δεν γκρίνιαξαν, το χάρηκα.
"Και τώρα δυο μας", είπα στον υπολογιστή μου και έπιασα θέση.
"Θα μπω στο Φεις, να το 'φχαριστηθώ", είπα στον εαυτό μου και το έπραξα.
Είδα σοφά, είδα αρκουδάκι, είδα να γίνεται και πολύς ντόρος για ένα βιβλίο.
Στάθηκα.
"Η πρωτότυπη παρουσίαση βιβλίου Έρωτας στη Νεροσπηλιά της Μίκας Μαυρογιάννη στο Βόλο"
Λίγο ν' ακούσω στην αρχή, λίγο παρακάτω, λίγο παρακάτω, σχεδόν σα να ήμουνα εκεί.
Ενδιαφέρον το βιβλίο, αρκεί να είσαι σε φάση διαβάσματος!
Απ' όσα άκουσα, ευχαριστημένη.
Στο "πρωτότυπη", αρκετά "ελεύθερη" θα έλεγα.
Έχω ένα θέμα, γενικά με τις βιβλιοπαρουσιάσεις, ξέρω ότι δεν πρόκειται να το γιατρέψω, ότι κι αν δω, σε όσες κι αν πάω.
Απ' όσες πήγα, μία θα μού μείνει αξέχαστη.
Ο συγγραφέας καθόταν κρυμμένος ανάμεσα στο κοινό.
Σα να μην ήταν εκεί, αόρατος, άκουγε και έβλεπε συγκινημένος.
Στο τέλος τον είδαμε κι εμείς.
Ήταν ο Μάνος Ελευθερίου στο αξέχαστο για μένα, βιβλίο του, "Άνθρωπος στο πηγάδι", (ΕΔΩ) τότε, ΕΚΕΙ.
Και ξέρω πως δεν έψαχνε την πρωτοτυπία, αυτός είναι ο χαραχτήρας του.
Μεγάλη υπόθεση ο χαραχτήρας, μεγάλο και το εμπόδιο στα έργα σου, φυσικά, αν δεν αντέχεις το παλαμάκι, τουλάχιστον στο να είσαι παρόν!
Ωστόσο, μπορείς ακόμα κι από μακριά να χειροκροτήσεις κι εσύ ένα έργο, σαν θεατής, κι ας μην ακουστεί το παλαμάκι σου και η ευχή σου για Καλά Ταξίδια, στα πέρατα του κόσμου, και Καλές Νέες εμπνεύσεις στον κάθε δημιουργό!
Στην προκειμένη περίπτωση:
"Καλή επιτυχία", Μίκα Μαυρογιάννη, στον έρωτα της Νεροσπηλιάς και σε όλους τους έρωτες της ζωής σου!
Και για να μη μείνει κουτσή η ανάρτηση, "έκλεψα" κι άλλα.
Όθρυς: η ακίνητη ορχήστρα του σύμπαντος, απόκρημνα ορθωμένη και τρομακτικά επιτακτική. Λες κι ο Θεός μοίρανε τούτο το βουνό μ’ όλες τις ευλογίες.
Σε μια απόμερη γωνιά της θηλυκής ψυχής της, όπου ανεμίζεται σαν χάδι η ευωδιά η άχραντη, ελαφριά σαν πούπουλο αγγέλου, σε μια βουνίσια αγκαλιά με έλατο πηχτό, τρέχει κατάσαρκα της γης κρυστάλλινο νερό. Τόπος σπηλαιογέννητων νυμφών, ριζωμένων σταλακτιτών, θαύμα γεωφυσικό, είναι η Νεροσπηλιά. Η βαθυπράσινη τριγύρω λαγκαδιά, θέλει να την σφίξει στον κόρφο της, ή να την κρύψει άραγε;
Εκεί, κοντά στο στόμιο της Νεροσπηλιάς, μια κοπέλα ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άντρα, που συναντά τυχαία. Μεθά απ’ το αψύ μύρο των θεών που της γνέφει πως ζει σε μια άλλη πλάση. Παράξενο που γίνεται το νόημα της ζωής που θέλει να τους ενώσει!
Η Μίκα Μαυρογιάννη συνθέτει τις συγχορδίες του έρωτα στις οποίες η ηρωίδα χάνεται... για να ξαναβρεί τον εαυτό της καλύτερο.
Υγ. Είχε έρθει με το ζόρι, ανάμεσα στις φωτογραφίες της Μίκας!
Την έσβησα, ήταν εκτός θέματος.
...Επειδή όμως ήταν μέσ' την ψυχή μου, ξαναήρθε!
ΑΝΕ- ΕΝΑ, (περισσότερα ΕΔΩ) θεατρικός μονόλογος από τους ΔραΠαίκτες Βόλου, αχ! και πόσο μ' αρέσουν οι μονόλογοι...!
Ήθελα να πάω, οι δρόμοι ήταν ανοικτοί, κανείς δεν θα με εμπόδιζε, αλλά... είπαμε!
Υπάρχουν και φορές που χειροκροτάς κι από μακριά, γιατί απλά, δεν μπορείς να είσαι όπου σ' αρέσει!
Δεν είναι ένα, δεν είναι δυο, τα "πράγματα" που μ' αρέσουν, αλλιώς, θα τα κουμάνταρα!... Οπότε, συνηθίζεις και στο απών, από επιλογή στη "στάση ζωής" στο χωράφι που φύτρωσα, μεγάλωσα και καλλιέργησα..
Νοερά ήμουν και εκεί! Συνεχείστε παιδιά, δώς τε ελπίδα στους Βολιώτες, πρέπει!
Συγχαρητήρια Θερμά, Καλή επιτυχία και Καλές Νέες εμπνεύσεις!
Κι η ώρα πέρασε, οι άντρες όπου νά 'ναι, νάτοι! Κλειδί στην πόρτα, ήρθαν, Καλώς τους και δεν πήγα και στο Φέις!
Υγ. Θα επανέλθω για διορθώσεις! ΣτονΑέρα!
***
Υγ. 1:43
Τί τίτλος!
Αφού προέκυψε, ας μείνει έτσι!
Ξέρω ότι γράφοντας ανοίγει η όρεξη και το αποφεύγω λιγουλάκι...
Είναι που φοβάμαι την φόρα μου και το που θα με βγάλουν οι καταπιεσμένες λέξεις που βγαίνουν χωρίς να με ρωτάνε, γι' αυτό.
Πάμε, λοιπόν!
Συνήθως ο κόσμος βγαίνει Παρασκευή, Σάββατο, άντε και Κυριακή.
Δεν βάζω κέφια, λεφτά, αλλά βάση επαγγελματικής αργίας και την αφορμή που συγκεντρώνεται η οικογένεια.
...Ε, να μην το πλατιάσω, η δική μας δουλειά, βάση προγράμματος, επιτρέπει κοινή έξοδο Δευτέρα - Τρίτη.
Μ' αρέσει δε μ' αρέσει, ακολουθούσα, όχι για την βόλτα (σταθερά φαγητό, ταβέρνα ή τσιπουράδικο) αλλά για εμπλουτισμό παραστάσεων εικόνων της οικογένειας, έξω απ' τους τέσσερις τοίχους.
Απόψε δεν είχα κέφι, μάλλον είμαι πιασμένη κι απ' την βαριά κηπουρική. (Απόδειξη πως γερνάω, αλλά αυτό δεν το συζητάμε, αλίμονο!)
Έκατσα σπίτι, λοιπόν, το τραγουδούσε το μυαλό μου απ' τ' απόγευμα, το "θα κάτσω σπίτι", αφορμή και η Φυγή του αξιαγάπητου Λουκιανού Κελαηδόνη, (Καλοτάξιδος να είναι....), τραγούδα τραγούδα, το είχα σίγουρο.
(Θα μείνω σπίτι, να κάνω παρέα και στο γατί μου που κατσουφιάζει μόλις φεύγω και με δαγκώνει όταν γυρίζω.)
Για Καλή μου τύχη οι άντρες μου δεν γκρίνιαξαν, το χάρηκα.
"Και τώρα δυο μας", είπα στον υπολογιστή μου και έπιασα θέση.
"Θα μπω στο Φεις, να το 'φχαριστηθώ", είπα στον εαυτό μου και το έπραξα.
Είδα σοφά, είδα αρκουδάκι, είδα να γίνεται και πολύς ντόρος για ένα βιβλίο.
Στάθηκα.
"Η πρωτότυπη παρουσίαση βιβλίου Έρωτας στη Νεροσπηλιά της Μίκας Μαυρογιάννη στο Βόλο"
Λίγο ν' ακούσω στην αρχή, λίγο παρακάτω, λίγο παρακάτω, σχεδόν σα να ήμουνα εκεί.
Ενδιαφέρον το βιβλίο, αρκεί να είσαι σε φάση διαβάσματος!
Απ' όσα άκουσα, ευχαριστημένη.
Στο "πρωτότυπη", αρκετά "ελεύθερη" θα έλεγα.
Έχω ένα θέμα, γενικά με τις βιβλιοπαρουσιάσεις, ξέρω ότι δεν πρόκειται να το γιατρέψω, ότι κι αν δω, σε όσες κι αν πάω.
Απ' όσες πήγα, μία θα μού μείνει αξέχαστη.
Ο συγγραφέας καθόταν κρυμμένος ανάμεσα στο κοινό.
Σα να μην ήταν εκεί, αόρατος, άκουγε και έβλεπε συγκινημένος.
Στο τέλος τον είδαμε κι εμείς.
Ήταν ο Μάνος Ελευθερίου στο αξέχαστο για μένα, βιβλίο του, "Άνθρωπος στο πηγάδι", (ΕΔΩ) τότε, ΕΚΕΙ.
Και ξέρω πως δεν έψαχνε την πρωτοτυπία, αυτός είναι ο χαραχτήρας του.
Μεγάλη υπόθεση ο χαραχτήρας, μεγάλο και το εμπόδιο στα έργα σου, φυσικά, αν δεν αντέχεις το παλαμάκι, τουλάχιστον στο να είσαι παρόν!
Ωστόσο, μπορείς ακόμα κι από μακριά να χειροκροτήσεις κι εσύ ένα έργο, σαν θεατής, κι ας μην ακουστεί το παλαμάκι σου και η ευχή σου για Καλά Ταξίδια, στα πέρατα του κόσμου, και Καλές Νέες εμπνεύσεις στον κάθε δημιουργό!
Στην προκειμένη περίπτωση:
"Καλή επιτυχία", Μίκα Μαυρογιάννη, στον έρωτα της Νεροσπηλιάς και σε όλους τους έρωτες της ζωής σου!
Και για να μη μείνει κουτσή η ανάρτηση, "έκλεψα" κι άλλα.
Όθρυς: η ακίνητη ορχήστρα του σύμπαντος, απόκρημνα ορθωμένη και τρομακτικά επιτακτική. Λες κι ο Θεός μοίρανε τούτο το βουνό μ’ όλες τις ευλογίες.
Σε μια απόμερη γωνιά της θηλυκής ψυχής της, όπου ανεμίζεται σαν χάδι η ευωδιά η άχραντη, ελαφριά σαν πούπουλο αγγέλου, σε μια βουνίσια αγκαλιά με έλατο πηχτό, τρέχει κατάσαρκα της γης κρυστάλλινο νερό. Τόπος σπηλαιογέννητων νυμφών, ριζωμένων σταλακτιτών, θαύμα γεωφυσικό, είναι η Νεροσπηλιά. Η βαθυπράσινη τριγύρω λαγκαδιά, θέλει να την σφίξει στον κόρφο της, ή να την κρύψει άραγε;
Εκεί, κοντά στο στόμιο της Νεροσπηλιάς, μια κοπέλα ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άντρα, που συναντά τυχαία. Μεθά απ’ το αψύ μύρο των θεών που της γνέφει πως ζει σε μια άλλη πλάση. Παράξενο που γίνεται το νόημα της ζωής που θέλει να τους ενώσει!
Η Μίκα Μαυρογιάννη συνθέτει τις συγχορδίες του έρωτα στις οποίες η ηρωίδα χάνεται... για να ξαναβρεί τον εαυτό της καλύτερο.
Υγ. Είχε έρθει με το ζόρι, ανάμεσα στις φωτογραφίες της Μίκας!
Την έσβησα, ήταν εκτός θέματος.
...Επειδή όμως ήταν μέσ' την ψυχή μου, ξαναήρθε!
ΑΝΕ- ΕΝΑ, (περισσότερα ΕΔΩ) θεατρικός μονόλογος από τους ΔραΠαίκτες Βόλου, αχ! και πόσο μ' αρέσουν οι μονόλογοι...!
Ήθελα να πάω, οι δρόμοι ήταν ανοικτοί, κανείς δεν θα με εμπόδιζε, αλλά... είπαμε!
Υπάρχουν και φορές που χειροκροτάς κι από μακριά, γιατί απλά, δεν μπορείς να είσαι όπου σ' αρέσει!
Δεν είναι ένα, δεν είναι δυο, τα "πράγματα" που μ' αρέσουν, αλλιώς, θα τα κουμάνταρα!... Οπότε, συνηθίζεις και στο απών, από επιλογή στη "στάση ζωής" στο χωράφι που φύτρωσα, μεγάλωσα και καλλιέργησα..
Νοερά ήμουν και εκεί! Συνεχείστε παιδιά, δώς τε ελπίδα στους Βολιώτες, πρέπει!
Συγχαρητήρια Θερμά, Καλή επιτυχία και Καλές Νέες εμπνεύσεις!
Κι η ώρα πέρασε, οι άντρες όπου νά 'ναι, νάτοι! Κλειδί στην πόρτα, ήρθαν, Καλώς τους και δεν πήγα και στο Φέις!
Υγ. Θα επανέλθω για διορθώσεις! ΣτονΑέρα!
***
Υγ. 1:43
Τί τίτλος!
Αφού προέκυψε, ας μείνει έτσι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου