Ο χρήστης ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ κοινοποίησε τη δημοσίευση της Ελένη Γκίκα.
Ζήσαμε όμορφα χρόνια.
Και όχι από οικονομική άποψη, γιατί τα εντελώς απαραίτητα παίρναμε μια ζωή οι περισσότεροι από μας. Στις αρχές μάλιστα αν επιθυμούσαμε να διασώσουμε την όποια αξιοπρέπεια, μπορεί και να κάναμε κι άλλη δουλειά. Αλλά μετά έστρωνε. Κι αν ήσουν καλός, αναγνωριζόταν.
Καψόνια, βέβαια, από τους δευτερότριτους πολλά.
Αλλά ποτέ απ’ τ’ αφεντικά. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά ακόμα και ως άλλοθι σε σέβονταν. Αναγνωριζόταν η υπογραφή, η εμπειρία, ο –θάνατός- σου- η- ζωή- μου και τα τάχαμου «αποκλειστικά» [αυτό το ελεεινό «εγώ-να-γράψω-πρώτος» άρχισαν αρκετά μετά. Μαζί με τα πληρωμένα ή μαγειρεμένα δημοσιεύματα, την αναξιοκρατία [όποιον ήθελαν ανέβαζαν, με πιάνουν γέλια όταν διαβάζω από συναδέλφους «όσοι παράγουν έργο», αφού όσο θέλουν σ’ αφήνουν να παράγεις, το γνωστό «ψυγείο» το έχουν υποστεί κολοσσοί ενώ αντιθέτως έχουν αναδειχθεί… κοκοβιοί] και ο ρατσισμός της ηλικίας [τυχαίο το ότι ταυτόχρονα απολύθηκαν από Πήγασο και ΔΟΛ οι γύρω στα πενήντα;] Στο μεταξύ το παιχνίδι χοντραίνει και πάει. Η ποδοσφαιροποίηση της δημοσιογραφίας μπήκε πια για τα καλά στη δική μας ζωή. Αλλά τι υπόληψη και εκτόπισμα μπορεί να έχει ανασφαλής, φοβισμένος και κακομοιριασμένος δημοσιογράφος; Τσιράκι και διαθέσιμος δημοσιογράφος, που υπομένει κάθε καπρίτσιο που θα σκαρφίζεται το εκάστοτε αφεντικό;
Και επειδή πάει με πήρε μπάλα ο ηλικιακός ρατσισμός, είμαι παλιάς κοπής και το καμαρώνω, σαν άλογο κούρσας ντοπαρισμένο ή μη – τ’ ορκίζομαι- κανένα πλέον αφεντικό δεν πρόκειται να με δει. Φρακταλάκι και ξερό ψωμί! Κι ας μη βγω ποτέ μου σε σύνταξη, ας «πληρώνομαι» με αυγά, ραδίκια και χόρτα του βουνού από τη γειτονιά. Εκείνα που έμαθα αυτά θα συνεχίσω να επιμελούμαι και να γράφω. Οι υπόλοιποι θυμηθείτε ότι αυτοί υπάρχουν επειδή υπάρχουμε εμείς.
Προτού μας εξοντώσουν, λοιπόν, και μας γονατίσουν, πριν να μας ταπεινώσουν, το ηθικό ακμαίο, μια χαρά ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τους φτύσουμε [για να μη τους ματιάσουμε] εμείς. ΟΛΟΥΣ! Και μη βιαστείτε να ξαναγίνετε η ομάδα σας εδώ. Ομαδούλα, έξω από δω! Όλο αυτό, γαμώτο, δεν μας αξίζει, είναι τόσο φτηνό! Αναλώσιμοι γίναμε επειδή το επιτρέψαμε, ε λοιπόν ως εδώ.
Και όχι από οικονομική άποψη, γιατί τα εντελώς απαραίτητα παίρναμε μια ζωή οι περισσότεροι από μας. Στις αρχές μάλιστα αν επιθυμούσαμε να διασώσουμε την όποια αξιοπρέπεια, μπορεί και να κάναμε κι άλλη δουλειά. Αλλά μετά έστρωνε. Κι αν ήσουν καλός, αναγνωριζόταν.
Καψόνια, βέβαια, από τους δευτερότριτους πολλά.
Αλλά ποτέ απ’ τ’ αφεντικά. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά ακόμα και ως άλλοθι σε σέβονταν. Αναγνωριζόταν η υπογραφή, η εμπειρία, ο –θάνατός- σου- η- ζωή- μου και τα τάχαμου «αποκλειστικά» [αυτό το ελεεινό «εγώ-να-γράψω-πρώτος» άρχισαν αρκετά μετά. Μαζί με τα πληρωμένα ή μαγειρεμένα δημοσιεύματα, την αναξιοκρατία [όποιον ήθελαν ανέβαζαν, με πιάνουν γέλια όταν διαβάζω από συναδέλφους «όσοι παράγουν έργο», αφού όσο θέλουν σ’ αφήνουν να παράγεις, το γνωστό «ψυγείο» το έχουν υποστεί κολοσσοί ενώ αντιθέτως έχουν αναδειχθεί… κοκοβιοί] και ο ρατσισμός της ηλικίας [τυχαίο το ότι ταυτόχρονα απολύθηκαν από Πήγασο και ΔΟΛ οι γύρω στα πενήντα;] Στο μεταξύ το παιχνίδι χοντραίνει και πάει. Η ποδοσφαιροποίηση της δημοσιογραφίας μπήκε πια για τα καλά στη δική μας ζωή. Αλλά τι υπόληψη και εκτόπισμα μπορεί να έχει ανασφαλής, φοβισμένος και κακομοιριασμένος δημοσιογράφος; Τσιράκι και διαθέσιμος δημοσιογράφος, που υπομένει κάθε καπρίτσιο που θα σκαρφίζεται το εκάστοτε αφεντικό;
Και επειδή πάει με πήρε μπάλα ο ηλικιακός ρατσισμός, είμαι παλιάς κοπής και το καμαρώνω, σαν άλογο κούρσας ντοπαρισμένο ή μη – τ’ ορκίζομαι- κανένα πλέον αφεντικό δεν πρόκειται να με δει. Φρακταλάκι και ξερό ψωμί! Κι ας μη βγω ποτέ μου σε σύνταξη, ας «πληρώνομαι» με αυγά, ραδίκια και χόρτα του βουνού από τη γειτονιά. Εκείνα που έμαθα αυτά θα συνεχίσω να επιμελούμαι και να γράφω. Οι υπόλοιποι θυμηθείτε ότι αυτοί υπάρχουν επειδή υπάρχουμε εμείς.
Προτού μας εξοντώσουν, λοιπόν, και μας γονατίσουν, πριν να μας ταπεινώσουν, το ηθικό ακμαίο, μια χαρά ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τους φτύσουμε [για να μη τους ματιάσουμε] εμείς. ΟΛΟΥΣ! Και μη βιαστείτε να ξαναγίνετε η ομάδα σας εδώ. Ομαδούλα, έξω από δω! Όλο αυτό, γαμώτο, δεν μας αξίζει, είναι τόσο φτηνό! Αναλώσιμοι γίναμε επειδή το επιτρέψαμε, ε λοιπόν ως εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου