Για ένα χαμένο ποίημα
Ωραία άρχιζαν οι στίχοι... μονάχα μου το πήρε ο χρόνος και δεν γράφτηκε... είναι περίσπαση ο κόσμος και το ποίημα το εχθρεύεται... το ποίημα γράφεται σε πείσμα του κόσμου και του χρόνου του... ένα φύλλο μικρό στο ποτάμι... πέρασε και δεν το κράτησες στο χέρι σου... κι είσαι αυτό το άδειο που υπάρχει... ριγμένο μες στο χρόνο και αδέξιο... πεθαίνω είναι το ποίημα που δεν έγραψα... δεν έχω άλλη σημασία μαρτυρίας και αρχείου... γι αυτό φτιάχνω έναν άλλο κάτου κόσμο... που κατοικούν τα ποιήματα που δεν έγραψα... κι ωστόσο μένει μια γεύση κι ένα άρωμα... σαν το φάντασμα μάνας σε φωτογραφία στο γραφείο σου... τύψεις για εκείνο το ταξίδι στο Ναύπλιο που δεν έγινε... πονάς για ένα ταξίδι στο Ναύπλιο που δεν έγινε... μα ωστόσο ήταν ικανό να διατηρεί Επιθυμία αθανασίας στου καρκίνου το τελευταίο στάδιο... τί θες;... στην Αμαλιάδα... στην Αμαλιάδα... θα σε πάμε στην Αμαλιάδα... μπροστά εγώ πίσω η νεκροφόρα... δέκα προσωπικές στιγμές για δάκρυα... κι ύστερα πέτρα... χαμένο ποίημα μάνα μου... έτσι... γι αυτό μονάχα μια πέμπτη πρωινή από ρολόγια... να γείρω δεξιά σε λάσπες και να κοιμηθώ... έτσι... περάστε κύριε... κι αφήστε με στην ορθοστασία ενός χαμένου ποιήματος... απαρηγόρητο ίσως μα όχι για το θέαμα... δεν έχει είπαμε... προχώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου