Eκείνοι που απουσιάζουν από τη ζωή μας κάποια στιγμή παύουν να μας λείπουν

Σας πληγώνει η ανάμνηση εκείνων που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη και την αγάπη σας, που είναι σήμερα απόντες από τη ζωή σας; Κι όμως, εκείνοι που απουσιάζουν από τη ζωή μας κάποια στιγμή παύουν να μας λείπουν.
Η ζωή είναι ένα παρόν, ρεαλιστικό, παράξενο, όμορφο κι άσχημο, περιπετειώδες και αψυχολόγητο, ένα απρόβλεπτο ταξίδι σε μια απρόβλεπτη θάλασσα. Στη ζωή, πρέπει να είμαστε εδώ. Πρέπει να είμαστε παρόντες με το σώμα, την ψυχή και την καρδιά μας. Κι αυτό είναι κάτι που περιμένουμε από τους ανθρώπους που έχουν στιγματίσει τη  ζωή μας, που θεωρούμε σημαντικούς, αγαπημένους, αναντικατάστατους. Ωστόσο, μερικές φορές, αισθανόμαστε κενά, ότι εκείνοι που αγαπάμε απουσιάζουν από τη ζωή μας, ενώ ορισμένες συνήθειες,  που κάποτε δεν ζούσαμε χωρίς αυτές, σταδιακά σβήνουν κι έρχεται μια σιωπή που στην αρχή μας συγκλονίζει και μας φαίνεται αφόρητη. Οι ματιές γίνονται φευγαλέες, γεμίζουμε αμφιβολίες…

Καμία απουσία δεν είναι πιο οδυνηρή από την απουσία εκείνων, οι οποίοι αν και βρίσκονταν κάποτε στο πλάι μας, τώρα μας δείχνουν μόνο την αδιαφορία τους, την ειρωνεία τους, αγνοώντας ακόμη και την ύπαρξή μας. Η οδύνη και ο πόνος αυτής της μοναξιάς είναι συναισθήματα ανυπέρβλητα.

Εκείνοι που απουσιάζουν, απουσιάζουν διότι δεν θέλουν πλέον να είναι παρόντες στη ζωή μας. Μερικές φορές δημιουργούνται καταστάσεις σύνθετες και χρονοβόρες, ντυμένες με ψέματα ή με μισές αλήθειες. Είναι η ώρα που πρέπει να γίνουμε οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, να σταματήσουμε να σπαταλάμε την προσοχή μας σε ανώφελες και ανούσιες καταστάσεις.
Τα κενά, η απουσία που προκαλούμε στους άλλους ανθρώπου, που είναι μέρος της ζωή μας, μέρος του παρόντος μας, είναι ένα τραύμα για εκείνους, μια οδύνη, μία πληγή∙ την ίδια στιγμή τα κενά αυτά είναι και μια προσωπική μας αυταπάτη, δεν κάνουν καλό σε κανέναν.
Ωστόσο, υπάρχουν κι άτομα που δεν αντιλαμβάνονται αυτή τη διάσταση, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι ο δεσμός δεν είναι πλέον ευχάριστος, δεν υγιής, ούτε συναισθηματικά σταθερός.
Κι όμως, είναι τόσο απλό! Πρέπει να σκεφτούμε ότι πράγματι, υπάρχουν γύρω μας άτομα που δεν ξέρουν να αγαπούν. Δεν γνωρίζουν πώς να είναι παρόντες, για εκείνους υπάρχει ένας, και μόνο ένας δεσμός: ο δεσμός που συνδέει  αυτά τα άτομα με τον εαυτό τους, και μόνο με αυτόν: ας δούμε ορισμένες σκέψεις πάνω σε  αυτό το θέμα, ας το συζητήσουμε.

Το κενό της απουσίας.

Στην ουσία, όσο κι αν σας εκπλήσσει, υπάρχουν διαφορετικές μορφές απουσίας. Υπάρχει η απουσία εκείνων που απλώς ζουν και περιπλανώνται  άσκοπα, χωρίς να βρίσκουν κανέναν ενδιαφέρον στη ζωή τους.
Επίσης, θα δείτε άτομα, τα οποία, αφού έχουν διαμορφώσει μια σταθερή σχέση, είτε ερωτική, είτε φιλική, έρχεται κάποια μέρα που εκδηλώνουν μια βασανιστική απουσία ενδιαφέροντος και απλώς βγάζουν από τη ζωή τους τον άλλο, φτάνοντας στα όρια της απάθειας.

Ο απών δεν προσφέρει στη σχέση τίποτα, παρά μόνο έναν δεσμό εύθραυστο, μια αγκαλιά παγωμένη, νεκρωμένη και σιγά-σιγά έρχεται η στιγμή του αποχαιρετισμού, που θα μας γεμίσει απογοήτευση και πικρή απορία.

Αφήσαμε πολλά άτομα πίσω μας, απλώς επειδή οι δεσμοί που μας ενώνουν είναι εύθραυστοι. Επειδή τα βλέμματα δεν μαρτυρούν παρά μόνο φθορά, έλλειψη συνεννόησης, ή επειδή η απουσία ήταν κάποτε ο μοναδικός τρόπος αρμονικής συνύπαρξης με κάποιον άλλον.
Αυτές είναι φυσιολογικές διαδικασίες. Μετράμε με οδύνη τις απουσίες των παλιών αγαπημένων, μετράμε τα μονοπάτια απουσίας που περπατήσαμε  κι εγκαταλείπουμε το παρελθόν όπως και εκείνα τα αγαπημένα πρόσωπα, που μπορεί να μας λείψουν, μπορεί και όχι.
Ωστόσο, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ των διαφόρων μορφών απουσίας,  διότι καθεμία από αυτές χαρακτηρίζει ένα συγκεκριμένο τύπο προσώπου. Είναι πολύ πιθανόν κάποια από αυτά να σας είναι οικεία.

Ο απών πατέρας, ή η απούσα μητέρα.

Υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν την εντύπωση ότι η μητέρα ή ο πατέρας είναι ένα πρόσωπο συναισθηματικά απόμακρο, απρόσιτο. Αυτός ο ορισμός μας επιτρέπει να διακρίνουμε δύο τυπολογίες:

• Οι γονείς τύραννοι: μπορεί να είναι είτε η μητέρα, είτε ο πατέρας. Ο γονέας τύραννος ασκεί μια μορφή καθοδήγησης που βασίζεται στην τυραννία, δεν ακούει το παιδί, δεν έχει κανένα ίχνος κατανόησης, καμία ενσυναίσθηση και στερείται της τρυφερότητας που έχει ανάγκη ένα παιδί για να ωριμάσει.
• Οι απόμακροι γονείς: μερικές φορές, ορισμένοι γονείς (είτε μητέρα, είτε πατέρας) δεν ενδιαφέρονται αρκετά για το παιδί τους, αδιαφορούν για αυτό που είναι, για ό,τι κάνει και ό,τι δεν κάνει και δεν αποτολμούν καμία προσέγγιση. Ο απόμακρος γονέας δεν επιβάλλει τίποτα στο παιδί του, δεν συζητάει μαζί του, δεν το συνοδεύει και δε το καθοδηγεί. Η επικοινωνία είναι ένα σπάνιο ευχάριστο γεγονός, ενώ ο μοναδικός δεσμός μεταξύ γονέα και παιδιού είναι «τα εφόδια» που προσφέρει ο γονέας στο παιδί, για να μπορέσει να εργαστεί για να στηρίξει τις ανάγκες της οικογένειες.

Ο απών/απούσα σύντροφος

Η φυσική παρουσία δεν έχει καμία σχέση με τον φυσικό χώρο. Η κατανόηση αυτού είναι πολύ σημαντική, διότι δεν σημαίνει ότι κάποιος που βρίσκεται δίπλα μας, είναι στην ουσία κοντά μας. Θα πρέπει να μας ακούσει και να ανταποδίδει τα συναισθήματά μας.

• Ίσως το μυαλό του συντρόφου σας να είναι αλλού, ίσως να δημιουργεί νέα κέντρα ενδιαφέροντος τα οποία δεν μοιράζεται μαζί σας, ίσως οι επιθυμίες του έχουν αλλάξει και η αναποφασιστικότητα, ο εγωισμός ή ο φόβος να λειτουργούν ανασταλτικά και να μην τολμάει να σας μιλήσει. Αυτή είναι μια κατάσταση, απλά καταστροφική.
• Ο απών σύντροφος είναι εκείνος ο σύντροφος που γυρίζει αλλού το βλέμμα του όταν είστε μαζί, που δεν έχει καμία ενσυναίσθηση, αδυνατεί να εκφράσει ουσιαστικά συναισθήματα, ούτε τη στοργή και την τρυφερότητα που περιμένετε. Σε κάθε περίπτωση, οι δύο αυτές περιπτώσεις είναι εξαίρετα τραυματικές και οδυνηρές.

Μαθαίνω να είμαι παρών!

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσει κανείς ότι στην ουσία για να χαρίσουμε ευτυχία στα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν αρκεί «να είμαστε εκεί».
Θα πρέπει λοιπόν να μάθουμε να είμαστε παρόντες, όχι μόνο για την ευτυχία των άλλων, αλλά και για τη δική μας ψυχική και πνευματική ισορροπία.
Ας δούμε κάποιες συμβουλές, οι οποίες, εάν τις εφαρμόσετε, θα κατορθώσετε να είστε πάντα εκεί, ουσιαστικά εκεί!

• Αφεθείτε και αισθανθείτε όσο πιο έντονα μπορείτε τη ζωή σας αφήνοντας τους προβληματισμούς στην άκρη. Ζήστε με όλες σας τις αισθήσεις, αφήστε τη ζωή να κυλάει αργά και μάθετε να εκτιμάτε απλές στιγμές της: το χαμόγελο των παιδιών σας, τον ήχο της φωνής του συντρόφου σας, το αεράκι του σούρουπου, τον πρωινό καφέ και εκείνο το πουπουλένιο μαξιλάρι που λικνίζει τα όνειρά σας.
• Ακολουθήστε τον δρόμο της επιστροφής, επιστρέψτε. Για ποιον λόγο είστε τώρα απών; Μήπως σας βασανίζει μια ανάμνηση; κάποιο μελλοντικό σχέδιο; Σκεφτείτε βαθιά μέσα σας και επιστρέψτε και καλό είναι να επιστρέφετε πάντοτε, χωρίς δεύτερη σκέψη και να εκτιμάτε, να αγαπάτε και να βιώνετε με πάθος αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια σας, εκείνη τη μαγική παρούσα στιγμή.
• Αφήστε τον εαυτό σας να συνδεθεί με το συναίσθημα που αισθάνεστε τώρα. Συχνά, στην καθημερινότητα μας, συναισθανόμαστε περισσότερο αυτά που περάσαμε στο παρελθόν. Ίσως από νοσταλγία, από ενοχές, ή εξ΄αιτίας εκείνης της απογοήτευσης που μας συγκλόνισε παλιά. Ωστόσο, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και το παρελθόν δεν σβήνει, δεν πεθαίνει, δεν αλλάζει. Το ταξίδι στον βυθό του εαυτού μας θα μας οδηγήσει στην αυτοεπίγνωση, θα αγκαλιάσουμε και να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν εκείνη τη στιγμή και μετά, τι άλλο μας μένει από το να γευτούμε τη φευγαλέα ζωή μας μέχρι τέλους!

Κείμενο –Απόδοση Λ.Τ.  Εικόνα: Claudia Tremblay
πηγή