***
Δημοσιεύτηκε στις 15 Αυγ 2017
Πάντα πίστευα πως όσο ωραίες κι αν είναι οι πρώτες εκτελέσεις, για να νικήσει το χρόνο ένα τραγούδι πρέπει να τραγουδιέται κι από νεότερους. Με αυτό το σκεπτικό κινήθηκα κυρίως στην τηλεόραση και οι αντιδράσεις δεν ήταν πάντα θετικές. Ειδικά με τους θαυμαστές της Σοφίας Βέμπο είχα πρόβλημα. «Πώς τολμάς να δίνεις σε άλλους τα τραγούδια της Σοφίας» μού λέγανε κάποιοι φανατικοί. Αλλά εγώ απτόητος, επέμενα. Εδώ λοιπόν τώρα έχουμε μια από τις μεγάλες προσωπικές επιτυχίες της Σοφίας Βέμπο, τραγούδι του 1938, έτσι όπως το τραγούδησε υπέροχα η Βίκυ Μοσχολιού στην εκπομπή για τον Λεό Ραπίτη της σειράς Οι παλιοί μας φίλοι, που γυρίσαμε το 1987. Στο πιάνο, άλλος αγαπημένος, ο Σταμάτης Κραουνάκης. Ο Συράκος Δανάλης φρόντισε τη φωτογραφία, ο Κώστας Αυγέρης ήταν ο σκηνοθέτης. Σύμφωνα με το σενάριο πού'χα φτιάξει ο Σταμάτης, προσπαθώντας να «ανακαλύψει» τον παλιό, σημαντικό αλλά ξεχασμένο πια συνάδελφό του, σχεδόν ταυτίζεται μαζί του. «Κλαις, σαν το σκεφτείς ότι μπορεί νά'ρθει στιγμή να μην πονώ για σένα» λένε τα λόγια του Κώστα Κοφινιώτη.
***
«Θησαυρός», που δεν είχε μόνο το όνομα, αλλά και τη χάρη. Με τον Ζαχαρία και την Χοντρή απ'το πενάκι του Μιχάλη Γάλλια, με τα ιπποτικά μυθιστορήματα του Μιχαήλ Ζεβακό και τα ελληνικά ευθυμογραφήματα του στυλ Μαντάμ Σουσού, με τα μικρά καλλιτεχνικά κουτσομπολιά και τις διευθύνσεις των ξένων κινηματογραφικών αστέρων. Περιττόν να σάς πω πως και τον Θησαυρό τον ξεκοκάλιζα. Εκεί, λοιπόν, μια μέρα του 1957, για σκεφθείτε, 60 χρόνια πίσω, διάβασα μια ειδησούλα στα ψιλά, που έλεγε πως στο Βελγικό Κογκό ο συνθέτης Λεό Ραπίτης σε σκηνή ζηλοτυπίας πυροβόλησε τον ντόπιο εραστή του και νομίζοντας πως τον σκότωσε, αυτοπυροβολήθηκε κι ο ίδιος. Και ο μεν εραστής τη γλύτωσε, εμείς όμως χάσαμε τον Ραπίτη. Ο οποίος, εκτός από λαμπρός τραγουδοποιός, αγαπημένος της Σοφίας Βέμπο, ήταν και θείος του Φρέντυ Γερμανού. Αδελφός της μητέρας του Φρέντυ. Όταν 30 χρόνια αργότερα, το 1987, προγραμμάτισα το πορτρέτο του Ραπίτη για την σειρά Οι παλιοί μας φίλοι, πρότεινα στον Φρέντυ Γερμανό να μάς μιλήσει για τον θείο του. Επειδή ζούσε ακόμη η μητέρα του, ο Φρέντυ δεν θέλησε να πει στην κάμερα όλη την αλήθεια. Και απέδωσε την αυτοκτονία στη μοναξιά που κουβαλούσε ο Λεό, αναφέροντας μάλιστα και κάτι που τού είχε πει ο Ζυλ Ντασέν. Πως οι άνθρωποι που αυτοκτονούν, συνήθως έχουν και την τάση. Αυτή την εκπομπή που τη γυρίσαμε με τον Κώστα Αυγέρη έχοντας για πρωταγωνιστή τον Σταμάτη Κραουνάκη, και οι τρεις μας πολύ την αγαπήσαμε. Και θεωρούμε διαμάντια αρκετές απ'τις σκηνές της, όπως αυτή που θα δείτε τώρα εδώ. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του Λεό Ραπίτη σε στίχους Κώστα Κοφινιώτη, τραγουδισμένο εξαίσια από την Βίκυ Μοσχολιού. «Κλαις, σαν το σκεφτείς ότι μπορεί νά'ρθει στιγμή να μην πονώ για σένα». Αυτό το τραγούδι λίγο αργότερα η Βίκυ το είπε α καπέλα στην εκπομπή που έκανε τότε ο Κώστας Κωτούλας στον 9,84 και η ηχογράφηση, μαζί με άλλες της ίδιας εκπομπής, μπήκε σαν πολύτιμο υλικό σε ένα ωραίο δίσκο. Στο «Τραγούδι γυμνό» που έφτιαξε ο φίλος Κώστας για την Polygram. Εμείς, θα σάς θυμήσουμε τώρα εδώ πώς το κινηματογραφήσαμε για τους Παλιούς μας φίλους το 1987, με την μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού να τραγουδά συγκινημένη και με τον Σταμάτη Κραουνάκη να τη συνοδεύει στο πιάνο. Φωτογραφία Συράκος Δανάλης, σκηνοθεσία Κώστα Αυγέρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου